معصومه مهرعلی، ۲۷ بهمن سال ۱۳۳۴ در محلهٔ چهارراه مختاریِ شاهپور تهران متولد شد. تحصیلات ابتدایی را در «دبستان کیوان» گذراند و در آن زمان به خواندن قرآن و سرود صبحگاهی دبستان می‌پرداخت. پس از پایان تحصیلات متوسطه، از طریقِ آزمون خوانندگی، به عنوانِ یکی از ده خوانندهٔ برگزیده، جذب وزارت فرهنگ و هنر شد و به کلاس آواز محمود کریمی راه یافت. پس از آن به عنوان ناظمِ نیمروز هنرستان موسیقی تهران انتخاب شد. پس از توقف کلاس‌های محمود کریمی، به کلاس آواز نورالدین رضوی سروستانی در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی رفت و مکتب اصفهان به شیوهٔ حسین طاهرزاده را از وی آموخت. او در سال ۱۳۵۷ پس از اولین اجرای موفق، مورد توجه محمدرضا شجریان قرار گرفت و پس از آن به شاگردی وی درآمد. از دیگر استادان او می‌توان به احمد ابراهیمی اشاره کرد.

مهرعلی تنها بانویی است که کلاس‌های آموزشی محمدرضا شجریان را سال‌ها پشتیبانی کرده و هنرجویان دختر را آموزش داده و به کارگاه آواز شجریان معرفی نموده‌است.

از جمله شاگردان آواز معصومه مهرعلی به نام‌های زیر می‌توان اشاره نمود: حوروش خلیلی، علی زندوکیلی، سارنگ سیفی زاده، ارژنگ سیفی زاده، ماری بیابانگرد، مسعود موسوی، هاله سیفی زاده، به رُخ شورورزی، بیتا همدانی، حمید خزاعی، سعید کریمی، مسعود موسوی، سیاوش عظیمی و مسعود آذین. او از سال ۱۳۷۸ به تدریس آواز و ردیف‌های آوازی در دانشگاه نیز پرداخته‌است.

همسر وی «محمدحسین سیفی زاده» (آوازخوان)، و فرزندان او ارژنگ سیفی زاده، (نوازنده و آهنگساز) و «سارنگ سیفی زاده» (خواننده) می‌باشند.

در مراسم جشن چهاردهمین سالگرد تأسیس خانه موسیقی ایران که در ۲۳ مهر ۱۳۹۲ در تالار وحدت تهران برگزار شد، از بانوان پیشکسوت موسیقی از جمله معصومه مهرعلی تجلیل شد.

همچنین در ۲۵ تیر ۱۳۹۵ مراسم بزرگداشت «معصومه مهرعلی» از سوی نشر هنوز برگزار گردید. تنها آلبوم رسمی او در کشور کانادا با نام «سوار مانده» منتشر شده‌است.

فیلم مستند «سوار مانده» به کارگردانی پویا اشتهاردی، با موضوع زندگی هنری معصومه مهرعلی، در سال ۱۳۹۷ ساخته شد.

سارنگ سیفی‌زاده، ۲ مرداد ۱۳۶۱، در خانواده‌ای از اهالی هنر در شهر تهران متولد شد.

نبوغ آوازی او در كودكی هویدا بود ولی به طور رسمی و جدی از ده سالگی مشق آواز را ابتدا با یكی از شاگردان پدرش سركار خانم فروغ مقدم و سپس نزد مادرش استاد معصومه مهرعلی و پدرش استاد محمد حسین سیفی‌زاده ادامه داد و در تكمیل معلومات خود به طور خصوصی از محضر استاد محمدرضا شجریان كسب فیض نمود.

او فعالیت اجرایی خود را از سال ٧٨ با گروه وصال به سرپرستی برادرش ارژنگ سیفی‌زاده آغاز كرد و بعدها در كارنامه‌اش همكاری ثابت با گروه جوان به سرپرستی استاد محمدعلی كیانی‌نژاد و نیز اجراهای ادواری با گروه‌های بسیار دیگر را جا داد.

سارنگ از سال ۲۰۱۵ با تیمی پژوهشی، مستقر در كشور سوئد كه به طور ویژه بر روی اشتراكات آواز شرق و آواز دوره‌ی باروک كار می‌كنند مشغول به همكاری است.

آثاری كه وی در آن‌ها مشاركت داشته است با نا‌م‌های كونه هوار، ناله شكنه، در پس پرده شب و ویر تولید شده‌اند.

او همچنین در چند موسیقی فیلم برای استاد احمد پژمان آواز خوانده است. فعالیت وی بیشتر معطوف به كنسرت های خارج از ایران بوده است. سارنگ از سال ٨٠ زیر سایه استادانش مشغول به تدریس است.

استاد محمدحسین سیفی زاده تعدادی از پیش خوانده های استاد علاءالدین را از روی نوارهای قدیمی و خاک خورده گزینش و به عنوان آخرین آلبوم پس از فوتشان آماده موسیقی گذاری کرد. آوازهای ضبط شده با دستگاه های کاست معمولی و در مجالس خصوصی ضبط شده بودند و لذا دارای کیفیتی مطلوب نبودند. از این رو، می بایست پالایش و کوک می شدند و نهایتاً برای این که بتوان بر روی آن ها موسیقی گذاشت باید در ریتم قرار می گرفتند. بعد از صرف ساعت ها کار بالاخره این پروژه به اتمام رسید، اما مسائل جدیدی در مسیر آن قرار گرفت. تمام افراد و نهادهایی که قول مساعد برای انتشار و پخش “ویر” را داده بودند، از جمله حوزه هنری شهرکرد و تهران، به وعده های خود عمل نکردند و بیشتر به خاطر عدم پذیرش مسئولیت اقتصادی تولید، یک به یک پای خود را پس کشیدند و آن را در مسیری پر فراز و نشیب قرار دادند.

بعد از گذشت سه سال از اتمام کار، حوزه هنری تهران مسئولیت انتشارش را در ازای پرداخت صرف هزینه های آن که توسط خانواده سیفی زاده پرداخت شده بود، به عهده گرفت. لیکن این نهاد محترم نیز در اجابت وعده های خود کم لطفی و کوتاهی های بسیار به خرج داد؛ به بهانه نبود بودجه، کار تسویه حساب تا یک سال و نیم بعد از عقد قرارداد به تعویق افتاد و طبیعتاً کار چاپ و پخش اثر نیز به سرنوشتی مشابه دچار شد. با پیگیری های بسیار خانواده سیفی زاده و جمعی دیگر از دلسوزان و دوستداران استاد بهمن علاالدین (مسعود بختیاری)، حوزه هنری قول داد آلبوم را در آبانماه ١٣٩٢ رونمایی کند؛ اتفاقی که به رغم حصولش منتهی به پخش اثر نشد. در کمال ناباوری در شب رونمایی، از خود آلبوم هیچ اثری نبود؛ اتفاق خنده آوری که به مثابه جشن عروسی بی حضور عروس و داماد است! اینک ده ماه از تاریخ آن جلسه کذایی می گذرد و به رغم تولید “ویر”، این آلبوم در انبار شرکت طرف قرارداد حوزه هنری خاک می خورد و قلب علاقمندانش را بیش از پیش به درد می آورد. با وجود پیگیری های فراوان از جانب خانواده سیفی زاده و خانواده علاالدین و جمعی دیگر از دوستداران استاد، هنوز هیچ پاسخ درخوری برای این اتفاق عجیب داده نشده است.